مدرسه علميه الزهرا مياندوآب

یابن الحسن ای گل زهرا از آن زمان که در مکتب عشق تو (حوزه) گام نهادم  آنجا که با نام پر برکت مادرت زهرای اطهر عطر آگین گشته دلم  در حال وهوای دیگری است  . خدا را چگونه شکر کنم  براین منت که بر من نهاد.

خدا یا تو مرا به جایی کشاندی که گویی سالها یه دنبال آن گشته ولی نیافته بودم واین دست تقدیر بود که مرا به اینجا کشانید وچگونه وصف کنم جایی را که از حد بیرون است.

دانستم افرادی که در این مکان (حوزه)  علم می آموزند عنوان سربازی تورا دارند از خود می پرسم یک سرباز وظیفه شناس و متعهد چه مسولیتی دارد و چه باید بکند . تا چنین عنوانی برای او شایسته یاشد.

ای پنهان از چشمها و پیدا در دیده مومنان ،اگر هرکس در این مکان درس بخواند سرباز تو است پس سربازانت از حد گذشته اند. چرا ظهورت را به تاخیر می اندازی؟ چرا چشم دوستدارانت را به جمال دلربایت روشن نمی نمایی؟ چرا منتظران چشم به راه را از انتظار در نمی آوری؟

ومی یابم آنچه که از خود پرسیده بودم .آری سرباز تو بودن لیاقت می خواهد وشاستگی می طلبدو مسئولیتی بس سنگین است.

محصلین حوزه تنها نام وعنوانی را به دوش می کشند در حالی که تو اگر اندکی یار ویاور مخلص داشتی حتما طلوع می کردی ،همچون خورشیدی که سپیده دمان می دمد و جهان را نورانی می کند .

ما همچون کشتی هایی در گل مانده منتظر نجاتیم وبه دنبال ساحلی امن می گردیم .

مادر انتظار توائیم وتودر انتظار اذن خداوند.

اللهم عجل لولیک الفرج

خدایا هر بار که نامم را در سربرگ  امتحانات نوشتم

آرزو کردم که این بارنامه اعمالم را آن هنگام که ولی نعمتم مهدی (عج) تصحیح می کند

…خطوط قرمزش کم باشد

…وروی آن نوشته باشد

سرباز من خوب بود ولی سعی ات را بیشتر کن.

تو ای بانو
موجی به چادرت بده
فخر بفروش
و متکبرانه آزادی ات را به رخ شان بکش
به رخ آن بیچاره هایی که از عقده ی یک آزادی یواشکی عرق کرده اند…
که تو
نه حتی آزادانه
که عاشقانه چادر به سر کرده ای
فخر بفروش
ای تو که آزادی ات آشکار است و نه یواشکی

چه سخت باورم داری ومرا میفهمی

چه آسان محکومم میکنی و مرا از خود میرانی

من چه سخت تورا به دست آوردم و دلت را به دلم دوختم

در این زمانه چه ساده و بی تکلف است دل شکستن

چه آسان است جدایی دو دل ز یکدیگر

چه آسان شیطان ساخته هایمان را بایک ظن کوچک ویا حتی بایک قضاوت بیجا ویران میکند

چه آسان دل از بهترین ها میکشیم ودل به خصم میبندیم

چه سخت است باور یقین هایمان

چه آسان است باور آنچه نمیدانیم

چه آسان از دست میدهد پیر خرابت رنج هفتاد ساله اش را

چه سخت به دست می آورد یک شب عبادت خا لصانه را

چه آسان عاطفه ها بوی ریا میدهند

چه آسان محبت بازیچه دستها گشته وعاشقی لکه دار

چه سخت است عاشقی ودرک عشق به معنای حقیقی

چه آسان عشق واحساسمان را به بهای اندک میفروشیم

چه سخت درس عشق وعاشقی را به معشوق ازلی پس میدهیم

چه آسان دل بانوی عاشقی رامیشکنیم

وچه سخت بر دلش به خاطر زخمهایی که زده ایم،مرحم می نهیم

وای چه آسان اورا به بهای اندکی در یک آن ازخود دور می سازیم

چه آسان اشک مادرانه اش را جاری میسازیم

چه سخت به خاطرش شبها را بیدار می مانیم

چه آسان او را تا صبح دربستربیماری بادلی پر از اندوه رها میکنیم

چه سخت گشته دست مهربانی بر سر یتیم کشیدن

چه آسان گشته  اشک یتیم ریختن

چه آسان گشته چشم در چشم شیطان دوختن ومحو او شدن و دل به او باختن

چه سخت گشته خود را د رپس پرده حیا نگه داشتن

چه آسان حریم الله ،حرم سرا گشته

چه سخت است عالمانه حریم دل نگه داشتن

چه آسان از ناشناخته ماندن قبر مادرمان میگذریم و دلتنگش نمیشویم

چه سخت بی یاوری مولایمان علی (ع) و 25 سال سکوت عالمانه اش را درک میکنیم

چه آسان به بیگانه اجازه  میدهیم که به حسین و عاشورا بی حرمتی کند و به غیرتمان برنمیخورد

چه آسان با این همه مدعی شیعه وسرباز،پسر فاطمه( س) را آقای جمعه های غریب خطاب میکنیم

چه آسان به غربت سرورمان اعتراف میکنیم

چه آسان اعمالمان را دو دستی تقدیم غیر صاحبش میکنیم

وچه سخت غربتش را درک میکنیم

بارالها!چه سخت است زندگانی میان این همه آسانی

الهی!آیا میشود روزی این آسانیها سخت شوند؟وسختی ها آسان؟

به امید آن روز…..

دلنوشته ی سرکارخانم مینا منصور طلبه ی پایه پنجم

اربعین در راه است و بوی عرفان عرفه  ،بوی آرزوهای منی،بوی احرام و بوی سعی صفا و مروه ، و شهری که در انتظار اولین زائرش چشم به  راه  است ، او می داند که زینب می آید ، اما نمی داند که زینب در شام قلب دشمن را با خطبه آتشین خود در هم شکسته .

کربلا … از چه آشفته­ای ؟! از چه می ترسی ؟! می­ترسی زینب تاب دیدن تو را نداشته باشد ، یا از شرمندگی عباس   می­ترسی ؟ نترس ؛ چون دیگر رقیه­ای همراه کاروان نیست تا از فرط تشنگی بر تو بنالد ، می­ترسی زینب سراغ حسینش را از تو بگیرد ؟ می­ترسی ؟! نترس ، زینب از کربلا تا شام رمی جمرات کرد و کسی که رمی می­کند دیگر بر قربانی خویش نمی­نالد ، او یقین دارد به رمی­اش چنان که ابراهیم با یقین رمی کرد .و عرفه را در شام و مجلس یزید به آرزو رساند .

امروز می­آید تا طوافت کند تا تقصیر کند ، تا نماز احرام بخواند و از احرام خارج شود ، سعی­اش را در کربلا ، بین قتل گاه و تل ، احرامش را در عاشورا شروع کرد . حج زینب جاودانه شد ، قربانیش نه جان ، بلکه نفس بود .مکه ،  به حاجیهایت بگو اگر احرام می بندید اقتدا بر زینب کنید تا کربلا دوباره احیا شود ، تا شعور عاشورا و اربعین در شیعه به جای شور بنشیند ، تا خطبه خوانان همه درس بگیرند که کربلا یک واقعه نبود ؛ یک دنیا عشق بود و ایثار و درس ، و واعدنا موسی اربعین لیله .  

دلنوشته سرکار خانم زکیه نورآقاخانی/طلبه سطح سه 

نیمه ی شعبان گل نرگس شکفت  چلچله از شادمانی شب نخفت

آبشار یک لحظه آرام شد ، نریخت
تا که رازش با گل نرگس بگفت

سرو حیران شد از آن فر و جلال
ماه فرو مانده در آن حسن جمال

آسمان از شوق بارش سر گرفت
کوه حیران ماند از آن عرف و کمال

اطلسی در باغچه خندید و شکفت
لحظه ی سبز دعا با غنچه گفت:

هر چه زیبایی خداوند افرید
جملگی در غنچه ی نرگس نهفت.

درسمت توام

دلم باران دستم باران دهانم باران چشمم باران

روزم رابابندگي تو پاگشا ميكنم

هراذاني كه مي وزد پنجره ها باز ميشوند

ياد توكوران ميكند

هراسم توراكه صدا مي زنم

ماه دردهانم هزار تكه مي شود

كاش من همه بودم وباهمه دهانها تورا صدا ميزدم

كفش هاي ماه را ب پا كرده ام و به سوي تو مي آيم

مرا درياب.

اي نزديكتر از….