مدرسه علميه الزهرا مياندوآب

چرا بعضي انسانها دچار احساس پوچي مي‏شوند؟
آیت الله جوادی آملی: براي آنكه با هدف كار نمي‏كند. از معصومان رسيده است: «النّاسُ مَعادنُ كمعادنِ الذّهبِ و الفضّة» [1] ؛ انسانها مانند معادن نقره و طلا هستند كه در درون خود گوهر مي‏پرورانند. البته انسان مانند موزه نيست كه اشياي گرانبهاي جهان خارج را در آن جمع مي‏كنند. انسان چون درياست كه در درون خود گوهر مي‏پرورد:
چو دريا به سرمايه خويش باش ٭٭٭٭ هم از بود خود سود خود بر تراش [2]
همه گوهرهاي دريا، پرورش يافته خود درياست و كسي از خارج آنها را در دريا نمي‏ريزد. انسان از هر دريايي درياتر است و از هر اقيانوسي اقيانوس‏تر؛ وقتي مي‏تواند گوهري بپروراند، چرا احساس پوچي كند. احساس پوچي در انسان به معني پوچي دنيا و متعلقات آن است. اينكه هر روز يكي مي‏رود و ديگري به جاي او مي‏نشيند، نشانه ناپايداري و پوچي مقامات دنيوي است. [3]

پی نوشت :
1. الكافي، ج 8، ص 177.
2. كليات نظامي گنجوي، ج 1، شرفنامه، ص 654.
3. سایت آیت الله جوادی آملی.